Konuk Blog Yazarı Michael Esslinger

Bu beş kelime hücremdeki duvarlara ateşle yazılmış gibi görünüyor: "Hiçbir şey buna değmez."

Birleşik Devletler Federal Cezaevi 1934 yılının Ağustos ayında Alcatraz Adası'nda açıldığında, Amerika'nın organize suçlarla savaşının sembolü haline gelecekti. Alcatraz, Amerika'nın suç krallarını alıp, şöhretlerini ve kamuoyundaki kötü şöhretlerini ellerinden almak, ardından da onları on yıllarca unutulacakları bir inzivaya kapatmak için tasarlanmıştı.

1930'ların sonlarında Başsavcı Homer S. Cummings, Collier's Magazine'e verdiği bir röportajda George "Machine Gun" Kelly ve arkadaşlarının Alcatraz konseptinin gerçeğe dönüşmesine yardımcı olduklarını söylemiştir.

Machine Gun Kelly ve Al Capone gibi adamlar sık sık Amerika'nın en önde gelen gazetelerinin manşetlerini süslüyordu. Alcatraz, organize suçları durdurmak ve yasalara meydan okuyarak kameralara gülümseyen çarları susturmak için hükümetin çözümü olarak hizmet edecekti.

Collier's röportajı, hükümetin ikilemine odaklanılmasını sağladı: kanun uygulama sistemimizin "son ürünlerinin" hapsedilebileceği bir yere ihtiyacımız vardı. Usta "kaçış sanatçıları" ve inatçı, disiplini bozan ya da yeraltı dünyasıyla temasını sürdürmek isteyenler için bir yere ihtiyacımız vardı. 1933 yazına gelindiğinde, bir yıl önce yürürlüğe giren adam kaçırma yasası, federal mahkemelere özellikle tehlikeli tipte bir suçluyu getiriyordu. Eğer suçlu bulunursa, ömür boyu hapis cezasına çarptırılacaktı.

George Kelly ya da çoğu evde bilinen adıyla "Makineli Tüfek" Kelly'nin durumu buydu. Alcatraz'da sadece 117 numaralı mahkum olarak bilinir. Alcatraz, halkı Kelly gibi suçlulardan ve onu taklit etmeyi seçenlerden korumak için tasarlandı. George Kelly ve Al Capone gibi adamlar, halkın genelini ciddi bir risk altına sokan özel sınıf suçlulardır.

Bu suçlular işadamları ve film yıldızları gibi görünürler. Keskin giyimli, karizmatiktirler ve gülümsemeleri haber fotoğrafçılarının kör edici ışık patlamalarında parlar, ancak bu gülümsemelerin ve pahalı takım elbiselerin ardında en kötü türden adamlar vardır. Kelly, karısı ve diğer suç ortakları Oklahoma'nın en zengin adamlarından biri olan Charles F. Urschel'i kaçırdılar ve 200.000 dolar fidye için alıkoydular. Urschel'in hayatı kesin olarak risk altındaydı ve J. Edgar Hoover ve Bürosu'nun iyi çalışması olmasaydı, Kelly cinayet suçlamasıyla karşı karşıya kalabilirdi.

Kelly ve adamları hapishanede de bazı kanun uygulayıcıların gözüne girmeye devam etti. Kelly'nin yakın arkadaşı, aynı zamanda azılı bir suçlu ve tetikçi olan Harvey J. Bailey, 30 Mayıs 1933'te Lansing, Kansas'taki Kansas Eyalet Cezaevinden kaçtı. Fort Scott, Kansas'ta bir banka soymak suçundan 10 ila 50 yıl arasında hapis cezasına çarptırılmıştı. Ayrıca 17 Haziran 1933'te Kansas City'de üç polis memuru, bir FBI özel ajanı ve mahkumları Frank Nash'in öldürülmesiyle ilgili olarak da aranıyordu.

Bailey hapishanedeyken Dallas İlçe Hapishanesi'nde görevli Şerif Yardımcısı Thomas L. Manion'a rüşvet verdi, Manion da görevden önce para vererek nezarethaneye bir tabanca ve demir testeresi soktu. Bailey 10. kattaki bir hücreden kaçmış ve daha sonra yakalanmıştır. Bu olay, Alcatraz'ın yolsuzluğa demirden bir durak olacağını ve en azılı ve yozlaşmış suçlu sınıfını kalıcı olarak hapsedeceğini gün ışığına çıkardı. Aynı şekilde, yalnızca en deneyimli, denenmiş ve test edilmiş memurları istihdam edecekti... sert bir çizgi tutma konusunda sağlam geçmişleri olan adamları.

Bu adamların dış görünüşleri aldatıcıdır ve Kelly söz konusu olduğunda bu durum karısı için de geçerlidir. Katheryn Kelly güzel bir dış görünüşe sahipti ama aynı zamanda çok iyi bir suçluydu. Katheryn on dördüncü ve yirmi altıncı doğum günleri arasında dört kez evlenmişti. 1920'lerin sonlarında annesiyle birlikte Fort Worth, Teksas'ta karanlık bir otel işletiyordu ve suçlularla ilişkisinin burada başladığına inanılıyordu. Hem kendisi hem de annesi Urschel'in kaçırılması olayındaki rolleri nedeniyle ömür boyu hapis cezası almışlardı.

Belki de hiçbir hapishane "kaçmaya dayanıklı" olarak adlandırılmamalıdır, ancak Alcatraz buna en yakın yerdi. Daha fazla kaçma girişiminin olmaması şaşırtıcıdır. Bunun cevabı adadaki sıkı disiplinde, gardiyanların sürekli tetikte olmasında ve müdürün kurumun her aşamasını zekice yönetmesinde yatıyordu. Her gardiyan keskin nişancı ya da uzman tabancacı olarak nitelendiriliyordu. Alcatraz umutsuz adamlar için güvenli bir yerdi.

George Kelly, Alcatraz'a nakledilen ilk ve en büyük mahkum gruplarından biriyle geldi. Leavenworth'tan demiryoluyla gelen bu grup 4 Eylül 1934'te toplam 106 mahkûmla birlikte Alcatraz'a ulaştı. Kelly Alcatraz'a vardığında otuz dokuz yaşındaydı ve Federal Hapishaneler Bürosu'nun en zorlu koşullarına tabi tutulacaktı. Sessizlik kuralı dönemiydi ve hapishane tarihinin en zorlu yılları olarak kabul ediliyordu. Urschel'in kaçırılmasındaki suç ortakları Harvey Bailey ve Albert Bates, Kelly ile birlikte hapis yatacaktı. Kaya'da geçirdikleri yıllar boyunca yakın dostluklarını sürdürdüler.

Banka soygunu suçundan 20 yıl hapis cezasını çeken Willie Radkay, 1940'lı yıllarda Kelly ile yakın bir ilişki geliştirdi. Broadway olarak bilinen ana koridorda Kelly'nin yanında kalan Radkay, Kelly'yi "halkın çoğu tarafından sevilen, derin düşünceli ve zeki bir adam" olarak tanımlıyordu. Kelly klasikleri ve Eski Batı ile ilgili kitapları okumayı severdi. İlk suç maceraları hakkında durmadan övünmesiyle ün salmıştı.

1939'da Arthur "Doc" Barker ile birlikte başarısız firara karışan mahkumlardan biri olan Dale Stamphill, Kelly'nin hapishanede yeri olmadığını düşünüyordu. "Büyük balık hikayeleri anlatırdı. Mahkumlar, çocuklar arasında popüler olan mantar tabancalarından dolayı ona 'Pop Gun Kelly' diyorlardı. Kelly buna gülüp geçerdi ama adamlar onu ciddiye almazdı ve sanırım bu onu etkilemişti. Terzi dükkanında çalışırken çok konuşurduk. Rap partneri Bates de tam o sıralarda Alcatraz'dayken kalp krizinden öldü. Bunu çok zor karşıladı. Kasvetli bir geleceğin gerçekliğini görmeye başlıyorsunuz."

Willie Radkay, bazı mahkumların Kelly'nin büyük hikayelerini rahatsız edici bulduğunu, ancak diğer yandan kendisinin iyi arkadaşlıktan ve uzun sohbetlerden hoşlandığını belirtti. "Birlikte vakit geçirmek için çok iyi bir arkadaştı."

Hapishane hayatının zorluğu ve sert rejimi Kelly için çok zordu. Mektuplarında sık sık çaresizlik ve umutsuzluk görülüyordu. Şubat 1936'da Kelly, Başsavcı Homer Cummings'e bir mektup yazarak meteorolojik çalışmalar yapmak üzere Güney Kutbu'na gönderilmesi fikrini sundu. Bunun hayatına bir amaç katacağını ve topluma katkıda bulunmak için bir fırsat sağlayacağını düşünüyordu. Kelly kısmen şöyle yazmıştı:

"Benim fikrim, hiçbir zaman tam olarak araştırılmamış böyle bir yerin, özgür bir adamın, yanında birileri olsa bile, orada birkaç aydan fazla kalmak istemeyeceği kadar yalnız ve ıssız olacağıdır. Buradan (Alcatraz) gizlice alınabilir, körfezdeki bir tekneye yerleştirilebilir ve ihtiyaç duyacağım malzemelerle birlikte nakledilebilirim. Bu öyle bir şekilde yapılabilirdi ki mürettebat benim kim olduğumu, hatta Alcatraz'dan gelen bir mahkum olduğumu asla bilmemeliydi. Bir teknenin diyelim ki her yıl ya da iki yılda bir durması, erzak bırakması ve biriktirdiğim verileri geri alması için bir tür düzenleme yapılabilir. Bu yöntemle faydalı bir iş yapmış, cezamı çekmiş olurdum ve sanırım şartlı tahliye için uygun olduğumda bana biraz saygı gösterilirdi."

Cummings bunu bir kaçış düzenlemek için ucuz bir numara olarak değerlendirdi ve teklifini reddetti.

Ardından, 1940 yılının Nisan ayında Kelly kurbanına bir mektup yazarak hem özür diledi hem de zorlu koşullar karşısındaki çaresizliğini dile getirdi... İşte söyledikleri:

"Hayatı gerçek kılan her şeyden uzun süre mahrum kalmanın getirdiği entelektüel körelme ve zararlı zihinsel iskorbüt hastalığından muzdarip olmanın nasıl bir şey olduğunu kimse bilemez, çünkü susuzluk benzetmesi bile size hayatı yaşamaya değer kılan her şeyin yokluğunda işkence görmenin nasıl bir şey olduğunu anlatamaz."

"Belki de kendinize, sıradan zekâya sahip bir insanın bile her gün, her hafta, her ay, her yıl bu tür bir hayata nasıl katlanabildiğini sormuşsunuzdur. Daha yumuşak bir ifadeyle, benim bu hayatım neye benziyor ve buna katlanmak için yeterli cesareti nereden alıyorum diye merak edebilirsiniz. Öncelikle, şu beş kelime hücremdeki duvarlara ateşle yazılmış gibi görünüyor: 'Hiçbir şey buna değmez'."

Kelly'nin Katheryn'e yazdığı mektuplar da aynı derecede hüzünlüydü. Birbirlerine olan aşklarından bahsediyorlardı; bazen bundan sonraki hayatlarını birlikte sessizce yaşayabilecekleri umuduyla, bazen de birbirlerini bir daha asla göremeyecekleri gerçeğine teslim olarak. Kelly ayrıca cezaevi yetkililerine nakil ya da Alcatraz'daki koşulların iyileştirilmesi için yalvaran çok sayıda mektup gönderdi ve bazen mahkumların sözcüsü olarak yorum yaptı.

On yıl boyunca birçok hükümet yetkilisine mektup yazdı. Bir mektubunda koşullar hakkında şunları yazmıştı: "Alcatraz hakkında ne duymuş olursanız olun, zaman geçirmek için hoş bir yer olmaktan çok uzak. İklim öldürücü ve ben şahsen yıllardır kronik sinüs sorunlarından muzdaribim. Dinlenme tesisleri neredeyse sıfır. Departmanın böyle istediğinin farkındayım ama bana öyle geliyor ki Alcatraz'daki adamlarla diğer Federal Kurumlardaki adamlar arasında son derece geniş bir ayrımcılık var. Burada geçirdiğim on yıldan sonra değişiklik olsun diye gazete okuyabileceğim ve radyo dinleyebileceğim bir yerde olmak isterdim."

Pek çok Alcatraz mahkûmu gibi Kelly de hafta sonları avluda briç oynamak konusunda fanatik hale geldi. En soğuk koşullarda bile Kelly avluda oturup briç oynamak için yaşıyordu. Hafta boyunca Kelly sanayide memur olarak çalışıyordu ve Radkay onun eski batı hikayelerini okumayı sevdiğini söylüyordu. 1930'ların sonlarında iki iş grevine katılması dışında, cezasını sessizce çekti ve sadece ara sıra koşullardan şikayet etti ve nakil için umutlandı. Toplamda George "Makineli Tüfek" Kelly Alcatraz'da yaklaşık on yedi uzun yıl hapis yatacaktı. Sonunda 1 Haziran 1951'de Leavenworth, Kansas'taki Federal Cezaevine nakledildi. Mahkumların radyo dinlemelerine izin veriliyordu ve Alcatraz'dakinden daha fazla özgürlüğe sahiplerdi.

Kelly, Leavenworth'ta kendisiyle tanışmak ve hikayelerini dinlemek isteyen adamların peşini bırakmadığından ve bunun kendi ilgi alanından uzaklaştırdığından yakınıyordu. Ağustos 1952'de Leavenworth'a transfer olan Radkay, daha sonra bir grup eski Alcatraz mahkumunun aynı kata çıktığını ve adadan birkaç eski memurun da orada çalıştığını hatırladı: "Bu herkesin hayatını kolaylaştırdı ve Alcatraz'da birlikte çalışmış olan George, ben ve Frankie Delmar Leavenworth'da yeniden bir araya geldik." Üçü yakın arkadaş olarak kaldılar ve hep Alcatraz hakkında konuştular.

Radkay şöyle devam ediyor: "Madigan [Alcatraz Müdürü] bir keresinde bizi ziyarete geldi ve hepimiz yemekhanede kendi başımıza buluşup Ada'da herkesin ne yaptığını öğrendik. George öldüğünde iyi bir arkadaşımızı kaybettik ve kısa bir süre sonra Frankie de orada öldü. Benim için çok yalnız bir dönemdi. Hem Frankie hem de George benim en iyi arkadaşlarımdı. Onlar öldükten sonra bahçedeki yürüyüşler asla eskisi gibi olmadı. Frankie'nin ailesi yoktu ve unutulmuştu. Ne zaman bahçede tek başıma yürüsem onu ve George'u düşünmek beni hep üzüyordu."

Kelly'nin tıbbi kayıtları 1940'ların ortalarından beri yüksek tansiyon hastası olduğunu ve Leavenworth'ta bulunduğu sırada orta derecede göğüs ağrısı semptomları yaşamaya başladığını göstermektedir. Kelly, 16 Temmuz 1954 akşamı erken saatlerde orta derecede göğüs ağrısı ve nefes darlığı şikayetiyle cezaevi hastanesine yatırılmıştır. İlk başta ağrı hafifledi, ancak gece yarısından kısa bir süre sonra, 59. doğum gününde George Kelly kalp krizinden öldü.

Kelly'nin ölümü, suçla geçen ve yirmi yıldan fazla hapis yattığı pek de parlak olmayan hayatının hazin bir sonu oldu. Katheryn'i bir daha görecek kadar yaşayamadı ve uzun yıllar boyunca hayalini kurduğu özgürlüğü asla göremedi. Kelly'nin karısı 1958'de hapisten çıktı ve 1985'te 81 yaşında ölene kadar Oklahoma City'ye yerleşerek sessizce topluma karıştı.

Memurlar da dahil olmak üzere Kelly'yi tanıyanlar onunla ilgili hep güzel anılara sahipti. İyi bir memurdu ve herkes onun banka soyguncusu ve adam kaçıran biri yerine banka başkanı olması gerektiğini düşünüyordu. Bugün, Industries Building'de Kelly'nin çalıştığı yerleri ziyaret edebilir ve neredeyse yirmi yıl boyunca yaşadığı Broadway'in aynı bölgesinde yürüyebilirsiniz. Hatta duvara baktığınızı hayal edebilir ve ateşle yazılmış şu sözleri "hissedebilirsiniz": "Hiçbir şey buna değemez..."