Beschrijving: De gemiddelde grootte van een grijze walvis is ongeveer 11 tot 15 meter lang, en hij kan tot 45.000 kg (49,6 ton) wegen. Net als bij andere baleinwalvissen worden de vrouwtjes groter dan de mannetjes. Van bovenaf gezien loopt het lichaam van een grijze walvis aan beide uiteinden taps toe en heeft het een donkere leisteenkleur die gevlekt grijs kan lijken. Op oudere walvissen verschijnen meestal zoveel zeepokken en witachtige littekens dat de oorspronkelijke leisteenkleur bijna onzichtbaar wordt. De baleinplaten zijn minder dan 0,5 meter lang, geelachtig tot wit met geelwitte borstelharen. Er zijn meestal 130 tot 180 baleinplaten aan elke kant van de bek. Twee tot zeven ondiepe groeven doorboren de onderkant van de keel. De grijze walvis heeft geen rugvin, maar wel een rugbult gevolgd door 8 tot 14 knokkels (kleine knobbels) op het achterste deel van de rug. De diep ingesneden golven zijn ongeveer 3,7 meter breed. De kenmerkende, hartvormige slag bereikt een hoogte van ongeveer 3 meter (10 voet).
Bereik: Het huidige verspreidingsgebied van de grijze walvis is beperkt tot het oostelijke deel van de Stille Oceaan. Er bestaat ook een populatie van minder dan 100 grijze walvissen in het westelijke deel van de Stille Oceaan, hoewel sommige van deze walvissen ook in het oostelijke deel van de Stille Oceaan zijn geïdentificeerd. Uit historische documenten en skeletresten blijkt ook dat grijze walvissen vroeger in de Noord-Atlantische Oceaan voorkwamen, hoewel ze in de 18e eeuw in de Atlantische Oceaan tot uitsterving werden bejaagd. Onlangs, in 2010 en 2013, zijn er twee afzonderlijke grijze walvissen waargenomen in de Atlantische Oceaan; waarschijnlijk reisden ze in die jaren door een nieuw bevaarbare noordwestelijke doorgang.
Migratie: Grijze walvissen brengen de zomermaanden door in de Bering- en de Tsjoektsjenzee, en vertrekken dan naar de broed-/kalvende lagunes in het westen van Baja California, Mexico. Ze volgen de langste trekroute van alle zoogdieren op aarde, waarbij ze soms bijna 16.000 tot 22.530 km heen en weer reizen. De zuidelijke trek begint eind september of begin oktober. Tegen december van de meeste jaren passeren de eerste individuen langs de Californische kust, met een piekaantal begin januari. Na hun verblijf in de lagunes van Baja California beginnen de walvissen aan hun reis naar het noorden, die begint in februari en meestal eind maart eindigt. Tijdens de trek blijven grijze walvissen meestal in de kustwateren. Tijdens de wintertrek blijven ze binnen 10 km van de kust. Moeders die met hun kalveren naar het noorden trekken, blijven meestal nog dichter bij de kust.
Gedrag: Tijdens het reizen blaast een grijze walvis meestal 3 tot 5 keer met tussenpozen van 15 tot 30 seconden. Grijze walvissen halen hun staart vaak uit het water alvorens te duiken. Een typische duik duurt 3 tot 5 minuten, hoewel een grijze walvis tot 15 minuten onder water kan blijven. Tijdens de migratie zwemmen grijze walvissen met een snelheid van 4,8-9,6 km per uur. Ze reizen alleen, in paren of in kleine, losjes georganiseerde groepen. Grijze walvissen worden vaak gezien bij het braspen (lanceren uit het water en landen op hun zij met een plons), spioneren (hun kop boven water steken om rond te kijken) en lob-tailing/ tail slapping (met een luide plons met hun staart op het water slaan).
Voortplanting: Grijze walvissen zijn met acht of negen jaar geslachtsrijp. De paring blijft meestal beperkt tot de Magdalenabaai, San Ignacio Lagune en Scammon's Lagune langs de westkust van Baja California, hoewel ze ook vaak langs het zuidelijke deel van de migratieroute plaatsvindt. Een vrouwtje werpt slechts één kalf per twee jaar, na een draagtijd van 12-13 maanden. De meeste grijze walvissen bevallen in de lagunes van Baja California, hoewel sommige bevallen tijdens hun reis naar het zuiden langs de kust van Zuid-Californië. Net als andere walvisachtigen worden de jongen onder water geboren en kunnen ze meteen zwemmen. De kalveren zijn minstens zes maanden lang afhankelijk van een dieet van rijke melk. Na zeven tot acht maanden worden ze gespeend, hoewel de jonge walvissen nog een jaar bij hun moeder kunnen blijven.
Dieet: De grijze walvis is een baleinwalvis. In plaats van tanden heeft een grijze walvis 260 tot 360 baleinplaten (gemaakt van keratine - hetzelfde materiaal als uw nagels en haar) die uit zijn bovenkaak naar beneden hangen. Grijze walvissen halen het meeste voedsel tijdens de zomermaanden op de Noordpool. Een kleine populatie grijze walvissen blijft iets zuidelijker en voedt zich voor de kusten van Noord-Californië tot Kodiak Island, Alaska. Het dieet van de grijze walvis bestaat hoofdzakelijk uit amfipoden (garnaalachtige schaaldieren) en andere schaaldieren zoals zwermende mysiden en pelagische rode krabben, samen met kokerwormen, krablarven en aasvissen. Om zich te voeden, rolt een grijze walvis meestal op zijn zij en zuigt zich vol met modder, die grote concentraties prooi bevat, en zuigt vervolgens het water en de modder door zijn balein naar buiten. Wanneer ze in hun zuidelijke broedgebieden zijn, eten de walvissen meestal snel, hoewel het bekend is dat ze onderweg een hapje eten.
Roofdieren: Orka's en mensen.
Staat van instandhouding: Gegevens uit de negentiende eeuw tonen aan dat wel 1000 grijze walvissen per dag San Diego passeerden tijdens hun zuidelijke trek. Na de ongecontroleerde jacht door walvisjagers aan de westkust was de grijze walvis bijna uitgestorven. Dankzij de volledige bescherming in het oostelijke deel van de Stille Oceaan vanaf 1970 heeft deze soort zich opmerkelijk hersteld tot een populatie van 18.000 tot 30.000 exemplaren van vóór de walvisvangst. Vanwege dit herstel werd de grijze walvis in het oostelijk deel van de Stille Oceaan in juni 1994 van de lijst van bedreigde diersoorten geschrapt. De populatie in het westelijk deel van de Stille Oceaan staat nog steeds op de lijst van bedreigde diersoorten.
Hoewel grijze walvissen in de oostelijke Stille Oceaan momenteel niet bedreigd zijn, raken ze af en toe verstrikt in zowel actief als verloren of achtergelaten vistuig. Om de grijze walvissen en andere oceaandieren te helpen, betrekt Hornblower Cruises voor haar openbare en privé-cruises duurzame visserijproducten, waaronder zeevruchten met het label "beste keuze" van het Seafood Watch Program van het Monterey Bay Aquarium. U kunt helpen door zeevruchten te kiezen die op duurzame wijze zijn gevangen wanneer u thuis, in een restaurant of op vakantie dineert.
Deze educatieve informatie werd verstrekt aan Hornblower Cruises & Events voor onze gasten op de Whale & Dolphin Watching Adventure in samenwerking met het San Diego Natural History Museum in Balboa Park van San Diego. (www.sdnhm.org)