Μεταξύ 1892 και 1954 πάνω από 12 εκατομμύρια μετανάστες, κυρίως από την ανατολική και νότια Ευρώπη, μεταφέρθηκαν στην Αμερική, γνωστή κάποτε ως "Γη της Ελευθερίας", για να αποφύγουν τις διεφθαρμένες κοινωνικές και πολιτικές πράξεις και συλλήψεις που συνέβαιναν στις χώρες της Ευρώπης. Με φουσκάλες στα πόδια, κουρασμένα μάτια και ανήσυχες καρδιές, χιλιάδες κάθε φορά ταξίδευαν με τα πόδια, με άλογα ή, αν ήταν τυχεροί, με τρένα για να φτάσουν στο πλησιέστερο λιμάνι και να πάρουν μια θέση σε ένα τεράστιο ατμόπλοιο και μια ευκαιρία για μια νέα ζωή στην Αμερική.
Πολλοί 3.000 άνθρωποι από χώρες όπως η Ιταλία, η Πολωνία, η Ρωσία και η Γαλλία θα περίμεναν με αγωνία μια ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα με την οικογένεια και τους φίλους τους που σήμαινε ελπίδα. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα επιβιβάζονταν στα πλοία με κάθε ουγγιά σημαντικού αντικειμένου που χρειάζονταν. Για κάποιους ήταν μια κουβέρτα και ένα πορτοκάλι στην τσέπη, ενώ για άλλους ήταν ένα ολόκληρο κέρδος 100 δολαρίων και τα καλύτερα δερμάτινα παπούτσια τους.

Το ταξίδι δύο εβδομάδων στον Αλάντη δεν ήταν ευχάριστες διακοπές. Τα ατμόπλοια κατηγοριοποιούσαν τους επιβάτες ανάλογα με την κοινωνική τους θέση απεικονίζοντας τη θέση τους στο πλοίο για το ταξίδι τους. Οι εκλεκτοί επιβάτες της πρώτης θέσης μαζί με τους επιβάτες της δεύτερης θέσης τοποθετούνταν σε καμπίνες και καμαρίνια, ενώ οι επιβάτες της τρίτης θέσης τοποθετούνταν στο χαμηλότερο επίπεδο του πλοίου και τους δινόταν η ονομασία "steerage", που έμοιαζε με τον ανοιχτό χώρο στο κάτω μέρος του πλοίου.