Η ευρύτερη ιστορία της κατάληψης του Αλκατράζ από τους Αμερικανούς Ινδιάνους πριν από 50 χρόνια θα μπορούσε εύκολα να περιλαμβάνει ένα μεγαλύτερο κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας - μέχρι μια συνθήκη του 19ου αιώνα και την πώληση του νησιού Μανχάταν το 1626 και μέχρι τις μέρες μας - αλλά το βασικό χρονοδιάγραμμα ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1969 και διήρκεσε λίγο περισσότερο από ενάμιση χρόνο. 

Αφού μια πυρκαγιά τον Οκτώβριο του 1969 κατέστρεψε το Κέντρο Αμερικανών Ινδιάνων στο Σαν Φρανσίσκο, μια ομάδα ακτιβιστών άρχισε να συζητά την κατάληψη του νησιού Αλκατράζ, το οποίο είχε κηρυχθεί πλεονάζουσα έκταση το 1964 μετά το κλείσιμο της φυλακής τον προηγούμενο χρόνο. Μια πρώτη μικρή ομάδα διαδηλωτών, στην οποία συμμετείχε και ο φοιτητής της Πολιτείας του Σαν Φρανσίσκο Ρίτσαρντ Όουκς, έφτασε με βάρκα στο νησί στις 9 Νοεμβρίου και πέρασε εκεί τη νύχτα πριν απομακρυνθεί από τις αρχές.

Στις 19 Νοεμβρίου 1969, 89 ακτιβιστές με το όνομα Indians of All Tribes (επίσημα γνωστό ως Indians of All Tribes, Inc.), συγκεντρώθηκαν στο No-Name Bar στο Sausalito και μεταφέρθηκαν στη μέση της νύχτας από ντόπιους βαρκάρηδες που συμπαθούσαν το κίνημα. Επικαλούμενοι μια συνθήκη του 1868 που επέτρεπε στους Αμερικανούς Ινδιάνους να καταλαμβάνουν "πλεονάζουσα ομοσπονδιακή γη", καθώς και την ιστορία της κατοχής του Αλκατράζ από ορισμένους από τους πρώτους αυτόχθονες πληθυσμούς της περιοχής του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, οι 14 διαδηλωτές που κατάφεραν να αποβιβαστούν στην ξηρά με το πρώτο ταξίδι διεκδίκησαν το νησί και άρχισαν να στήνουν την κατάληψη του πρώην ομοσπονδιακού σωφρονιστικού ιδρύματος. 

Ο αποκλεισμός του νησιού από την ακτοφυλακή εμπόδισε τις περισσότερες βάρκες να αποβιβαστούν στο αρχικό ταξίδι, αλλά καθώς οι βάρκες συνέχισαν να περνούν, ο πληθυσμός του Αλκατράζ αυξήθηκε σε 600 άτομα μέσα σε λίγους μήνες. Αξιωματούχοι από το επιτελείο του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον πρότειναν να εισβάλουν στο νησί με ομοσπονδιακούς αστυνόμους, αλλά απέφυγαν να το κάνουν από φόβο για μια επίθεση υψηλού προφίλ σε μια ομάδα που περιλάμβανε γυναίκες και παιδιά.

Σύμφωνα με μια διακήρυξη που παραδόθηκε στα μέσα ενημέρωσης και στους κυβερνητικούς αξιωματούχους από τον αναδυόμενο ηγέτη Ρίτσαρντ Όουκς, οι Ινδιάνοι όλων των φυλών είχαν πάρει τον έλεγχο του νησιού, αλλά ήταν έτοιμοι να πληρώσουν "24 δολάρια σε γυάλινες χάντρες και κόκκινο ύφασμα" για την ιδιοκτησία, το ποσό που οι Ευρωπαίοι άποικοι πλήρωσαν στους Αμερικανούς Ινδιάνους για το νησί Μανχάταν. Η ομάδα σχεδίαζε να χτίσει ένα πολιτιστικό κέντρο για τις σπουδές των ιθαγενών Αμερικανών, ένα μουσείο, ένα πνευματικό κέντρο και ένα κέντρο οικολογίας.

Τη δεύτερη ημέρα στο νησί, οι διοργανωτές είχαν στήσει ένα ιατρείο. Τελικά, το προσωπικό περιελάμβανε τρεις εθελοντές γιατρούς και δύο νοσηλευτές, καθιστώντας δυνατή την αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών όλες τις ώρες. Στις 11 Δεκεμβρίου 1969, οι Ινδιάνοι όλων των φυλών άνοιξαν το Big Rock School, δεχόμενοι 12 μαθητές δημοτικού (νηπιαγωγείο έως έκτη τάξη), αν και οι εγγραφές αυξήθηκαν σε 22 μαθητές μέχρι το τέλος του μήνα. Το πρόγραμμα σπουδών περιελάμβανε τα περισσότερα από τα τυπικά μαθήματα - ανάγνωση, μαθηματικά, γεωγραφία - καθώς και την ιστορία των ιθαγενών, τον πολιτισμό και τις τέχνες των ιθαγενών. Οι μαθητές εγκατέλειπαν περιστασιακά το νησί για εκδρομές στο Μουσείο Τέχνης του Όκλαντ, στο Πλανητάριο Morrison και στον ζωολογικό κήπο του Σαν Φρανσίσκο.

Στις 22 Δεκεμβρίου, ο ραδιοφωνικός σταθμός KPFA-FM του Μπέρκλεϊ άρχισε να εκπέμπει καθημερινή εκπομπή από το νησί, γνωστή ως Radio Free Alcatraz, η οποία μεταδόθηκε επίσης από τους συνεργαζόμενους σταθμούς του KPFA στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Ο προγραμματισμός έδινε έμφαση στην ινδιάνικη κουλτούρα, καθώς και σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα στο νησί και στα μέλη των φυλών παντού. Οι εκπομπές, τις οποίες διηύθυνε ο John Trudell, ένας Santee Sioux από τη Νεμπράσκα, διήρκεσαν μέχρι τα τέλη του 1970. 

Ενώ η δημόσια υποστήριξη ήταν αρχικά ισχυρή, συμπεριλαμβανομένων συνδικαλιστικών ομάδων και διασημοτήτων όπως η Jane Fonda, ο Marlon Brando και το συγκρότημα Creedence Clearwater Revival (το οποίο δώρισε 15.000 δολάρια για ένα σκάφος), η πραγματικότητα της προσπάθειας να διατηρηθεί μια μεγάλη κοινότητα στο νησί με μια γηρασμένη υποδομή και χωρίς γλυκό νερό γινόταν όλο και πιο εμφανής στις αρχές του 1970. 

Την ίδια στιγμή που οι ηγέτες των Ινδιάνων Όλων των Φυλών υπέβαλαν επίσημο αίτημα στο Εθνικό Συμβούλιο για τις ευκαιρίες των Ινδιάνων για εγκαταστάσεις, εξοπλισμό, ιατρικό υλικό και μεταφορικά μέσα, ώστε να καταστεί το νησί πιο κατοικήσιμο, οι υπάλληλοι της ομοσπονδιακής Διοίκησης Γενικών Υπηρεσιών - που εποπτεύει το νησί - συνέχισαν να ενημερώνουν τους Ινδιάνους Όλων των Φυλών και τα μέσα ενημέρωσης ότι οι καταληψίες θεωρούνται "καταπατητές" και ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση "δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για την ασφάλειά σας όσο παραμένετε σε αυτό το νησί".

Τον Ιανουάριο, η 13χρονη θετή κόρη του Richard Oakes, Yvonne, πέθανε από πτώση από πολλές σκάλες. Ο Όουκς και η οικογένειά του εγκατέλειψαν το νησί για να θρηνήσουν, αφήνοντας άλλους ηγέτες των Ινδιάνων όλων των φυλών να αναλάβουν τον σχεδιασμό του νησιού και τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, από την οποία οι ηγέτες των Αμερικανών Ινδιάνων επέμεναν σε τίποτα λιγότερο από το συμβόλαιο της γης και τα χρήματα για ένα πανεπιστήμιο εκεί. 

Οι ηγέτες της κατάληψης αντιμετώπιζαν όλο και περισσότερες δυσκολίες με τους μη ινδιάνους επισκέπτες, κυρίως μέλη της κουλτούρας των χίπις του Σαν Φρανσίσκο, οι οποίοι ήταν προσκείμενοι στον αντικυβερνητικό αγώνα και στην ελεύθερη διαμονή. Οι ηγέτες των Ινδιάνων όλων των φυλών απαγόρευσαν τελικά στους μη Ινδιάνους να διανυκτερεύουν, αν και μέχρι τότε ο πληθυσμός των μελών της φυλής είχε ήδη μειωθεί καθώς οι μαθητές επέστρεφαν στα σχολεία. Μέχρι τον Μάιο του 1970, η κυβέρνηση εργαζόταν για τη μεταφορά του Αλκατράζ ώστε να λειτουργήσει υπό τη δικαιοδοσία του Υπουργείου Εσωτερικών με στόχο την ένταξή του στο σύστημα των Εθνικών Πάρκων. 

Ενώ το κίνημα είχε χάσει μέρος της αρχικής του δυναμικής μέχρι τα μέσα του 1970, η δημόσια προσοχή που είχε κερδίσει ώθησε τον Λευκό Οίκο του Νίξον τον Ιούλιο να τερματίσει την κυβερνητική πολιτική "τερματισμού" των παροχών και της γης για τους Ινδιάνους Αμερικανούς και ο πρόεδρος δήλωσε ότι "η αυτοδιάθεση μεταξύ των Ινδιάνων μπορεί και πρέπει να ενθαρρυνθεί χωρίς την απειλή ενδεχόμενου τερματισμού". Στην πρώτη επέτειο της κατάληψης, οι Ινδιάνοι όλων των φυλών έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να παρουσιάσουν τα σχέδια για το Πανεπιστήμιο Thunderbird στο νησί. 

Το καλοκαίρι του 1970, οι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι διέκοψαν την υδροδότηση του Αλκατράζ. Σε απάντηση, οι ηγέτες των Ινδιάνων όλων των φυλών ανακοίνωσαν ότι θα άρχιζαν να προσφέρουν ξεναγήσεις στο νησί για να συγκεντρώσουν χρήματα για την αγορά εμφιαλωμένου νερού και άλλων προμηθειών. Οι αξιωματούχοι της Διοίκησης Γενικών Υπηρεσιών ανακοίνωσαν γρήγορα ότι το νησί είναι "ανασφαλές και επικίνδυνο" και ότι οποιοσδήποτε καταπατητής του νησιού θα διωκόταν ποινικά.

Οι πυρκαγιές στο Αλκατράζ τον Ιούνιο του 1970 είχαν καταστρέψει αρκετές από τις κύριες κατασκευές και είχαν καταστρέψει τον φάρο, ο οποίος εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται για τη ναυσιπλοΐα στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Μια σύγκρουση τον Ιανουάριο του 1971 μεταξύ δύο δεξαμενόπλοιων, η οποία έριξε 800.000 γαλόνια αργού πετρελαίου κοντά στη γέφυρα Golden Gate, αποδόθηκε στην έλλειψη λειτουργικού φάρου στο Αλκατράζ, γεγονός που μείωσε περαιτέρω την υποστήριξη της κοινής γνώμης για την κατάληψη.

Μέσα σε λίγους μήνες, οι αρμόδιοι έκοψαν και το τελευταίο ηλεκτρικό ρεύμα στο νησί και, στις 11 Ιουνίου 1971, όταν το ομοσπονδιακό προσωπικό εισέβαλε στο νησί, είχαν απομείνει μόλις 15 άνθρωποι, πέντε από τους οποίους ήταν παιδιά. Αν και η ίδια η κατάληψη δεν πέτυχε τους αρχικούς της στόχους, πιστώνεται ευρέως ότι γέννησε εκατοντάδες άλλες διαμαρτυρίες Αμερικανών Ινδιάνων και μια αυξανόμενη ευαισθητοποίηση για σχετικά ζητήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. 

Το 1972, το νησί Αλκατράζ ενσωματώθηκε στην Εθνική Περιοχή Αναψυχής Golden Gate, μέρος του συστήματος Εθνικών Πάρκων των ΗΠΑ.