Διασκεδαστικά γεγονότα που πιθανώς δεν γνωρίζατε για τους καταρράκτες του Νιαγάρα

Οι καταρράκτες του Νιαγάρα είναι γνωστοί για τα τρία βροντερά θαύματά τους, την έντονη ζωή της πόλης, τα διεθνώς βραβευμένα οινοποιεία και τους εξαιρετικά φιλικούς ανθρώπους. Κάθε χρόνο, η πόλη υποδέχεται εκατομμύρια επισκέπτες από όλο τον κόσμο που αναζητούν να βιώσουν, να αγγίξουν και να γευτούν ένα κομμάτι των διάσημων καταρρακτών και της πόλης που τους περιβάλλει. Οι ταξιδιώτες δεν επιλέγουν να επισκεφθούν τους καταρράκτες του Νιαγάρα μόνο λόγω των αξιοθέατων που θα δουν ή της εγγύτητας στα διεθνή σύνορα Καναδά - ΗΠΑ, αλλά και για να γίνουν ένα με τη φύση. Αν το ενδιαφέρον σας στα ταξίδια είναι να βρίσκεστε κοντά σε φυσικά στοιχεία και να βιώνετε συναισθήματα ηρεμίας, σκεφτείτε τους καταρράκτες του Νιαγάρα ως την επόμενη πόλη που θα επισκεφθείτε! Ακολουθούν μερικά διασκεδαστικά στοιχεία για τους καταρράκτες του Νιαγάρα, τους πιο διάσημους καταρράκτες του κόσμου, που θα σας βοηθήσουν να προγραμματίσετε την επίσκεψή σας.

1. Πότε δημιουργήθηκαν οι καταρράκτες του Νιαγάρα;

Πριν από περίπου 12.500 χρόνια οι καταρράκτες του Νιαγάρα δημιουργήθηκαν όταν η περιοχή του Νιαγάρα απελευθερώθηκε από τον πάγο.. Καθώς έλιωναν οι πάγοι, σχηματίστηκαν οι Μεγάλες Λίμνες, συμπεριλαμβανομένης της λίμνης Έρι και της λίμνης Οντάριο. Το νερό θα συνέχιζε να ταξιδεύει προς τα βόρεια μέσω της λίμνης Έρι, του ποταμού Νιαγάρα και της λίμνης Οντάριο, και στη συνέχεια μέσω του ποταμού Σεντ Λόρενς στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Όταν ο ποταμός Νιαγάρα διασταυρώθηκε με μια παλιά κοίτη ποταμού, που είχε κρυφτεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων, έσκισε τα τοιχώματα του φαραγγιού του Νιαγάρα και γέμισε τον πυθμένα του ποταμού. Σε αντίθεση με τον καταρράκτη, το νερό ήταν ορμητικό.

2. Παγώνουν οι καταρράκτες του Νιαγάρα;

"Παγώνουν ποτέ οι καταρράκτες του Νιαγάρα;" είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνουν οι επισκέπτες. Αν και οι καταρράκτες του Νιαγάρα δεν έχουν παγώσει ποτέ, στο παρελθόν υπήρξαν εμπλοκές από "παγοθραύστες". Πριν από το 1964, ο πάγος επέπλεε από τη λίμνη Έρι στον ποταμό Νιαγάρα εμποδίζοντας τις εκτροπές ρεύματος και δημιουργώντας πάγο κατά μήκος των ακτών. Αν επισκεφθείτε τους καταρράκτες το χειμώνα, θα παρατηρήσετε ότι οι Αμερικανικοί καταρράκτες φαίνονται πιο "παγωμένοι" από τους Καναδικούς καταρράκτες του πετάλου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αμερικανικοί Καταρράκτες δέχονται μόνο το 7% της ροής του νερού του ποταμού Νιαγάρα, ενώ το υπόλοιπο εκτρέπεται πάνω από τους Καναδικούς Καταρράκτες του πετάλου. Με λιγότερο νερό, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα συσσώρευσης πάγου, με αποτέλεσμα οι καταρράκτες να φαίνονται παγωμένοι. 

3. Από πού προέρχεται η λέξη Νιαγάρα;

Πιστεύεται ότι η λέξη Νιαγάρα προέρχεται από τη λέξη "Onguiaahra" των Ιρόκων που σημαίνει "Στενό". Κάνοντας αναφορά στους στενούς υδάτινους δρόμους που ρέουν βόρεια από τη λίμνη Erie στη λίμνη Οντάριο. 

4. Πώς δημιουργήθηκε το Whirlpool;

Η δίνη του Νιαγάρα δημιουργήθηκε από την τεράστια δύναμη του νερού που εισέβαλε στο φαράγγι του Νιαγάρα. Το υψόμετρο από το φαράγγι του Νιαγάρα μέχρι τις ορμητικές πηγές του Νιαγάρα πέφτει κατά 15 μέτρα και τα νερά θα φτάσουν σε ταχύτητες έως και 90 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Μόλις το νερό ταξιδέψει μέσα από τα ορμητικά ρεύματα, συναντά τον υδροστρόβιλο του Νιαγάρα. Εδώ το νερό έχει ένα "αντίστροφο φαινόμενο" και στρέφεται αντίθετα από τη φορά των δεικτών του ρολογιού! Ο υδροστρόβιλος είναι επίσης γνωστός ως "Devils' Hole" και έχει βάθος πάνω από 91 μέτρα (300 πόδια) καθιστώντας τον απαγορευμένο για τους βαρκάρηδες ή τους κολυμβητές. 

5. Ποιο είναι το μέλλον των καταρρακτών;

Οι γεωλόγοι συνεχίζουν να παρακολουθούν το φαράγγι του Νιαγάρα και τους ρυθμούς διάβρωσης των καταρρακτών. Οι προβλέψεις λένε ότι οι καταρράκτες θα συνεχίσουν να διαβρώνονται 0,3 μέτρα (1 πόδι) κάθε χρόνο. Πεντακόσια χρόνια πριν, οι καταρράκτες διαβρώνονταν με πολύ ταχύτερο ρυθμό, 1-1,5 m (3-5 πόδια) ανά έτος. Η εκτροπή του νερού προς τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας έχει συμβάλει στη σημαντική μείωση του ρυθμού διάβρωσης. 

6. Τι είναι το απολιθωμένο νερό και ο αφρός;

Ενώ βρίσκεστε πάνω στο σκάφος μας, μπορεί να ακούσετε την αναφορά στο 'Fossil Water'. Ο όρος "απολιθωμένο νερό" χρησιμοποιείται όταν περιγράφεται ο ποταμός Νιαγάρα, επειδή σχηματίστηκε κατά την τελευταία εποχή των παγετώνων που κάλυψε τη γη πριν από 18.000 χρόνια. Λιγότερο από το 1% του νερού των Μεγάλων Λιμνών είναι ανανεώσιμο σε ετήσια βάση και το υπόλοιπο είναι κληρονομιά της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Σωματίδια ιζηματογενών πετρωμάτων που είναι θαμμένα βαθιά κάτω από την κοίτη του ποταμού σχηματίζουν έναν φυσικό αφρό που βρίσκεται πάνω από το νερό του ποταμού Νιαγάρα. 

7. Τεντωμένο σχοινί περιπατητές (Tightrope Walkers)

Από το 1859, στους καταρράκτες του Νιαγάρα εννέα τολμηροί έχουν διασχίσει με επιτυχία το τεντωμένο σχοινί από τους καταρράκτες του Νιαγάρα της Νέας Υόρκης στους καταρράκτες του Νιαγάρα στον Καναδά. Το 1859, ο Jean Francois Gravelet, γνωστός και ως "Ο Μεγάλος Ξανθός", ήταν γνωστός για τις άγριες φιγούρες που έκανε, μεταξύ άλλων, περπατώντας σε τεντωμένο σχοινί με δεμένα τα μάτια, ενώ έσπρωχνε ένα καροτσάκι με τα χέρια του αλυσοδεμένα. Ακόμη και ομελέτα μαγείρεψε ενώ στεκόταν στη μέση του σχοινιού. Ένα άλλο κόλπο περιελάμβανε το να κουβαλάει τον μάνατζέρ του στην πλάτη του ενώ περπατούσε απέναντι!

Το 1860 ο Γουίλιαμ Λέοναρντ Χαντ, γνωστός και ως "Ο Μεγάλος Φαρίνι", προσπάθησε να ξεπεράσει τον Μπλοντέν μεταφέροντας στην πλάτη του μια λεκάνη πλύσης κατά τη διέλευση. Κατέβασε μάλιστα έναν κουβά για να μαζέψει νερό ενώ βρισκόταν στο τεντωμένο σχοινί! Το 1867, οι καταρράκτες του Νιαγάρα είδαν την πρώτη γυναίκα σχοινοβάτη να διασχίζει με επιτυχία το τεντωμένο σχοινί. Η Μαρία Σπελτερίνα διέσχισε το σχοινί δώδεκα φορές, ενσωματώνοντας κάθε φορά νέα ακροβατικά που την έκαναν να φαίνεται χαριτωμένη καθώς το διέσχιζε. Το 1873, ο Άγγλος σχοινοβάτης Henry Ballini, γνωστός ως "Αυστραλός Ξανθός", ήταν ο πρώτος που έκανε bungee jump από το σχοινί. Επανέλαβε αυτό το κόλπο ξανά το 1886.

Το 1887, ο Steve Peere, ιθαγενής των καταρρακτών του Νιαγάρα, διέσχισε πάνω από το μισό σχοινί, αλλά η τραγωδία χτύπησε όταν ο Peere γλίστρησε και έπεσε νεκρός στο ποτάμι. Δύο χρόνια αργότερα, χρησιμοποιώντας τοτο ίδιο τεντωμένο σχοινί, ο Samuel J. Dixon διέσχισε τον ποταμό Νιαγάρα και πάλι ένα - ένα χρόνο αργότερα μέσω της σιδηροδρομικής γέφυρας Cantilever και της σιδηροδρομικής κρεμαστής γέφυρας.

Το 1975, ο Γάλλος σχοινοβάτης Henri Julien Rechatin επιχείρησε να περάσει τα σχοινιά δύο φορές, μία στις 3 Ιουνίου, ισορροπώντας σε δύο στοιβαγμένες καρέκλες. Και η δεύτερη πράξη την επόμενη μέρα. όπου ο φίλος του Henri, ο Frank, οδήγησε μια μοτοσικλέτα κατά μήκος της δίνης του Νιαγάρα, ενώ ο Henri ισορροπούσε στην κορυφή και η σύζυγος του Henri, η Janyck, κρεμόταν από τη μοτοσικλέτα που μόλις άγγιζε τα νερά από κάτω.

Το 2012, πάνω από 150 χρόνια μετά τον πρώτο επιτυχημένο περίπατο, ο Nik Wallenda διέσχισε με επιτυχία από το Goat Island στο Table Rock Welcome Centre πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Η επίδοσή του μεταδόθηκε ζωντανά από τα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα στις ΗΠΑ και τον Καναδά, καθώς και από εκατοντάδες χιλιάδες θεατές στην καναδική και την αμερικανική πλευρά των καταρρακτών του Νιαγάρα.

*Πηγή: www.niagaraparks.com